Στο κλασικό ιστορικό της ρήξης του ΠΧΣ αναφέρεται, ότι ένας αθλητής υπέστη στροφική κάκωση χωρίς επαφή με τον αντίπαλο, άκουσε ή αισθάνθηκε ένα ξερό κρότο και αμέσως σχηματίσθηκε ενδαρθρική συλλογή. Εφόσον η αντιμετώπιση δεν είναι άμεση, οι ασθενείς στη συνέχεια περιγράφουν υποτροπιάζοντα επεισόδια υποκειμενικής αστάθειας του γόνατός τους. Στην κλινική εξέταση αποτελεί «κλειδί» για τη διάγνωση τα ρήξης ΠΧΣ η δοκιμασία Lachman, η οποία γίνεται με το γόνατο σε κάμψη 20^ο έως 30^ο. Η δοκιμασία pivot shift ή δοκιμασία αναπήδησης μπορεί να είναι υποβοηθητική, ιδιαίτερα όταν γίνεται υπό αναισθησία. Σωστό είναι να εκτελείται πλήρης εξέταση του γόνατος για τον έλεγχο πιθανής παρουσίας ενδαρθρικής συλλογής, ευαισθησία της αρθρικής σχισμής και αστάθεια σε δοκιμασία ραιβότητας, βλαισότητας ή οπίσθια και οπίσθια-εξωτερική συνδεσμική αστάθεια.

Απεικονιστικός έλεγχος

            Όπως στις περισσότερες αθλητικές κακώσεις του γόνατος, ο απλός ακτινολογικός έλεγχος δεν είναι συνήθως διαφωτιστικός. Περιστασιακά μπορεί να αποκαλυφθεί η ύπαρξη οστικής νιφάδας παρακείμενα της έξω επιφάνειας της κνήμης (κάταγμα Segond), η οποία συνυπάρχει συχνότατα με ρήξη ΠΧΣ. Στα παιδιά πρέπει να εξετάζονται προσεκτικά τα μεσογλήνια φύματα, όπου παρατηρούνται αποσπαστικά κατάγματα. Η χρησιμότητα της μαγνητικής τομογραφίας στην αξιολόγηση των ρήξεων ΠΧΣ είναι αμφιλεγόμενη, όμως παρέχει υψηλή διαγνωστική ακρίβεια στον εντοπισμό συνοδών βλαβών στους μηνίσκους ή στον αρθρικό χόνδρο.

Ταξινόμηση

            Οι ρήξεις του ΠΧΣ ταξινομούνται σε :

• 1^ου βαθμού (μικροσκοπική) αντιπροσωπεύει κίνηση ως 5 mm.
• 2^ου βαθμού (μακροσκοπική) κυμαίνεται από 6 – 10 mm.
• 3^ου βαθμού (πλήρης) από 11 – 15 mm.

Οι έλεγχοι γίνονται πάντοτε σε σύγκριση προς το υγιές γόνατο.

Συντηρητική αντιμετώπιση

            Παρά το γεγονός ότι η συντηρητική αντιμετώπιση της ρήξης ΠΧΣ είναι ένα ιδιαίτερο επίμαχο ζήτημα, είναι ξεκάθαρο ότι οι ασθενείς με εκσεσημασμένη χαλαρότητα (> 5 έως 7 mm συγκριτικά με το αντίθετο σκέλος) καθώς και αυτοί που συμμετέχουν σε αθλοπαιδιές, που απαιτούν περιστροφές του σώματος γύρω από τον κατακόρυφο νοητό άξονα, είναι υποψήφιοι για χειρουργική αντιμετώπιση. Οι ασθενείς με μικρότερη χαλαρότητα ή λιγότερο ενεργά αθλούμενοι είναι δυνατόν να παραμείνουν ικανοποιημένοι με τη συντηρητική αντιμετώπιση. Αυτή διαρκεί 10 ως 14 εβδομάδες και περιλαμβάνει 3 φάσεις. Στην αρχική φάση δίνεται έμφαση στον έλεγχο της ενδαρθρικής συλλογής καθώς και στη διατήρηση του τόνου του τετρακεφάλου. Στη δεύτερη φάση, το πρόγραμμα επικεντρώνεται στην ενδυνάμωση του τετρακεφάλου. Κατά τη διάρκεια της τρίτης και τελευταίας φάσης η αποκατάσταση επικεντρώνεται γύρω από την επάνοδο στις αθλητικές δραστηριότητες. Οι ασθενείς επιτρέπεται να επιστρέψουν στους αγωνιστικούς χώρους μόλις το αίμαρθρο υποχωρήσει, έχουν πλήρες εύρος κίνησης του γόνατος, ο μυϊκός τόνος και η ισχύς του τετρακεφάλου έχουν επανέλθει (χρήσιμος είναι ο ισοκινητικός έλεγχος) και δεν έχουν συμπτώματα υποκειμενικής αστάθειας (χρήσιμος είναι ο λειτουργικός έλεγχος).

Ενδείξεις

            Οι ενδείξεις για χειρουργική αποκατάσταση της ρήξης ΠΧΣ παραμένουν μέχρι σήμερα ένα επίμαχο ζήτημα, παρόλα αυτά κρίνεται απαραίτητη στα νεαρά αθλούμενα άτομα με πλήρη ρήξη. Παρόλο που υπάρχει σημαντική αντιπαράθεση, σε ότι αφορά τον κίνδυνο ανάπτυξης αρθρίτιδας μετά τη συνδεσμοπλαστική ΠΧΣ, είναι ξεκάθαρο ότι τα υποτροπιάζοντα επεισόδια αστάθειας σε μη χειρουργημένους, είναι δυνατόν να προκαλέσουν επιπλέον μηνισκική ή χόνδρινη βλάβη.

Επιπλοκές

            Υπάρχουν αρκετά τεχνικά βήματα στη συγκεκριμένη επέμβαση κατά συνέπεια η μη επιτυχής έκβαση ενός από αυτά έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση κάποιας επιπλοκής. Η προσεκτική επίστρωση του σκέλους και η συνετή χρήση της ίσχαιμης περίδεσης μπορεί να αποτρέψει την ανάπτυξη νευροαπραξίας. Η λήψη μοσχεύματος μπορεί να προκαλέσει είτε κάταγμα επιγονατίδας (επιγονατιδικός τένοντας ή τένοντας τετρακεφάλου), ή τραυματισμό του σαφηνούς νεύρου (τένοντες οπισθίων μηριαίων). Η δέουσα προσοχή κατά την επέμβαση μπορεί να αποτρέψει τη θραύση αρθροσκοπικών εργαλείων, κάποια προβλήματα με τα μεταλλικά εμφυτεύματα, τον εσφαλμένο προσανατολισμό σηράγγων και διάφορα άλλα προβλήματα. Στις μετεγχειρητικές επιπλοκές συμπεριλαμβάνονται προβλήματα από την επιγονατιδομηριαία άρθρωση (ιδιαίτερα κατά τα λήψη επιγονατιδικού τένοντος), απώλεια μέρους του εύρους κίνησης του γόνατος, ενδαρθρική συλλογή, απώτερη χαλάρωση του μοσχεύματος και διάφορες άλλες.

Αποτελέσματα

            Σε έμπειρα χειρουργικά χέρια που ακολουθούν προσεκτική τεχνική, αναμένονται άριστα αποτελέσματα στο 80% έως 90% της συνδεσμοπλαστικής ΠΧΣ.